هفته گذشته شورای پول و اعتبار سرانجام نرخ سود را به تصویب رساند و پرونده گمانه‌زنی در مورد این مولفه مهم اقتصادی را بست. اما آنچه طی هفته‌های گذشته ذهن فعالان اقتصادی را به خود مشغول ساخت به موضوع تعیین نرخ سود سپرده‌های بانکی مربوط بود. درنهایت نیز با تعیین نرخ‌ها پرونده این گفت‌وگوها بسته شد ولی لازم است پس از فروکش کردن التهاب‌های مروبط به تعیین نرخ سود به چند موضوع اشاره کنیم. اول: مشکل بزرگ ما طی تمام سالهای گذشته نقدینگی سرگردان بوده است.البته که همین نقدینگی سرگردان همچنان در بانک‌ها مانده و کمتر از طرف اشخاص به سمت تولید هدایت شده است. هرچند که معنای سپرده‌گذاری در بانک‌ها این است که فرد اقدام به سرمایه‌گذاری نمیکند ولی بانک به نیابت از او با سپرده‌های مردمی اقدام به سرمایه‌گذاری میکند.تنها یک «اما»ی بزرگ وجود دارد. حداقل گلایه‌های تولیدکنندگان نشان می‌دهد که طی ۱۰سال گذشته روند پرداخت تسهیلات به تولید به‌شدت آهسته شده یا اینکه پرداخت‌هایی که صورت‌گرفته واقعا صرف تولید نشده است. بنابراین تسهیلات بانکی به جای تبدیل شدن به ابزاری برای تولید باز هم صرف فعالیت‌های واسطه‌گری شده است. البته ما هم تایید می‌کنیم که دولت در برنامه‌ریزی‌های مالی خود برای مهار نقدینگی موفق بوده و ترمز رشد شتابان آن را حداقل تا حدودی کشیده است. نماگرهای اقتصادی هم این ادعا را تایید میکند. برآوردهای رسمی آخرین رقم نقدینگی کشور را ۶۸۳هزار میلیارد تومان اعلام کرده است. به ادامه مطلب مراجعه کنید .
